اگرتمام عالم هستی را جستجو کنی، دوستی همچون امام عصرنمی یابی که…

هرچند به یادش نباشی، تو را از یاد نبرد ...
هرچند او را رها کنی، تو را رها نکند ...
هرچند بر او جفا کنی، از عطا دریغ نورزد ...
هرچند در حقّش دعا نکنی، به درگاه خداوند برایت دعا کند ...
هرچند از او گریزان باشی، از تو روی برنگرداند ...
هرچند موجبات رنجش او را فراهم کنی، رنجوری تو را برنتابد ...
هرچند به او سربلندی نیفزایی، او سبب افتخار وبزرگی تو باشد ...
اگر از احوال او بی خبر باشی، از احوال تو بی خبر نماند ...
اگر تو حضور او را درک نکنی، همیشه و همه جا همراه تو باشد ...
اگر از او دفاع نکنی، تو را بی پناه مگذارد ...
اگر هزاران مرتبه قلبش را شکسته باشی، بازعذرت را بپذیرد ...
اگر بارها نقض میثاق کرده باشی، راه بازگشت به سویت نبندد ...
اگر تو او را دوست نداری، او تو را دوست داشته باشد ...
اگر تو او را یاری نرسانی، او پشتیبان و یاور تو باشد ...
اگر کوچک ترین خدمتت را به رُخش کشی، بزرگ ترین لطفش را به رویت نیاورد ...
اگر تو او را طرد کنی، او کهف حصین و پناهگاه امن تو باشد ...
اگر سهم او را از مالت نپردازی، باز هم روزی خویش را مدیون او باشی ...
اگر تو فرزندی خطاکار وسربه هوا گشته ای، او پدری بزرگوار و شفیق باقی بماند ...
اگر تو او را در سختی ها تنها گذاشتی، او در تنگناها و شداید رهایی بخش تو باشد ...
و اینها همه در حالی است که هیچ نیازی به تو ندارد و تو سراپا نیاز و احتیاج به اویی… 

پاسخ به نگرانی های یک منتظر

 اگر طالب ظهوریم و به یاری کردن امام خود امید داریم؛ باید در عمل از زمینه‌سازی کردن برای ظهورش کوتاهی نکنیم و اگر واقعا ترسانیم که مبادا هنگام ظهور از جانبازی در رکابش خود داری کنیم؛ این خوف باید ما را به عمل و خودسازی مشغول دارد. تنها در این صورت است که می‌توانیم به وعده‌ی الهی دل ببندیم و خود را از یاوران جان برکف حضرت، به حساب آوریم. حال چگونه می‌توان این خوف و امید را صادقانه، در عمل نشان داد؟

این، بحثی است که در نوشتار حاضر به آن می پردازیم.
شاید اولین قدم، دعا و درخواست خالصانه به درگاه الهی است آنگونه که امام صادق علیه‌السلام از خداوند می‌خواستند و با تضرع  و گریه می‌فرمودند: «پروردگارا مرا چشم برهم‌زدنی به خودم وامگذار».
قطعاً نمی‌توان، برای یاری امام روی اندک محبت و عبادت خود حساب کرد و دست از دعا برداشت. حتی اگر همه‌ی سعیمان بر ترک گناه و انجام خیر باشد باز ممکن است در دام هوای نفس و فریب شیطان گرفتار شویم، شاید تنها با یک لقمه‌ یا نگاه حرام یا شنیدن یک شُبهه، قلبمان از راه خیر روی‌گردان شد.