آقــــــا بیا

آقــــــا بیا؛ به خاطر بــاران ظــــهور کن

ما را از این هــوای ســـراسیمه دور کن 

وقتی برای بدرقـــــه عشـــــق میــــروی

از کوچــــه های خــسته ما هم عبـور کن

افسرده از هجــــــــــوم هوسهای عالمین

آقـــا دل شکــــــــسته ما را صبـــــور کن

آقــــا؛ به حرمــت مفــــــــهوم انتـــــــظار

اشــــــعار ســـــاده ما را مــــــــرور کـــن

کی میشـــــــــود که تو از راه مـــیرسـی؟

این باغـــهای شـــب زده را غـرق نور کن

یا صـــــاحب الزمــــــــان؛ قدمت خیــــــــر

 العـجل یعنی که ای تمام عدالت، ظهور کن

اللهم عرفنی

اللهم عرفنی نفسک فانک ان لم تعرفنی نفسک لم اعرف نبیک، اللهم عرفنی رسولک، فانک

ان لم تعرفنی رسولک لم اعرف حجتک، اللهم عرفنی حجتک فانک ان لم تعرفنی حجتک

ضللت عن دینی.

بار خدایا خودت را به من بشناسان زیرا اگر خودت را به من نشناسانی پیامبرت را نشناسم، خدایا پیامبرت

را به من بشناسان زیرا اگر پیامبرت را به من نشناسانی حجتت را نشناسم، خدایا حجتت را

 به من بشناسان زیرا اگر حجتت را به من نشناسانی از دینم گمراه شوم   

میلاد امام حسن(ع)

                                من على مدح حسن مى ‏گویم

با تو اى شیعه سخن مى ‏گویم

شب میلاد حسن کوتاه است

آیت الکرسى شهر الله است

سوره‏ ى نصر حسن مى ‏گوید

هم، شه بدر، حسن مى ‏گوید

صورت ناز حسن قبله ‏ى من

سیرت سبز حسن کعبه ‏ى من

هیچ کس نیست به زیبایى او

گر چه کس نیست به تنهایى او

تا نفس هست به او مى ‏نازم

جان خود بر حسنم مى ‏بازم

هر که ماه رمضان را دیده

سوى او نور حسن تابیده

هر که احسان کند احسان شد

بر سر خان حسن مهمان شد

هر که ماه رمضان ماند به تن

شد سر سفره‏ ى احسان حسن

هر که کنه رمضان را فهمید

رخت احسان حسن را پوشید

هر کسى آرزوى مردن کرد

رمضان رخت حسن بر تن کرد

گر حسن نیمه کن ماه نبود

هیچ کس بیمه کن راه نبود

گر حسن حاکم این شهر نبود

هیچ کس قاسم این دهر نبود

حسن آن لطف رحیم است رحیم

حسن آن رزق کریم است کریم

حسن آن قارى محزون آوا

آیه روضه نماند نجوا

روضه‏ ى قصه‏ى بنچاق فدک

روضه ‏ى سیلى و شلاق و کتک

روضه‏ هایى که حسن مى ‏داند

فقط از بهر حسین مى ‏خواند

حال اینجا چه عجیب است سخن  

مادرش گفته غریب است حسن